Οι περόνες, γνωστές ήδη από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3200/3000 – 2000 π.Χ.) αποτελούσαν ταυτόχρονα τύπο κοσμήματος και πρωτίστως βασικό εξάρτημα για τη στερέωση των ενδυμάτων, κυρίως του γυναικείου πέπλου που συγκρατούταν στους ώμους. Όταν βρίσκονται σε ζεύγη συνδέονται με τη στερέωση του ενδύματος, ενώ οι μεμονωμένες με τη συγκράτηση καλύμματος της κεφαλής ή διαδήματος.

Στη ρωμαϊκή περίοδο όταν αρχίζουν να υπερτερούν οι πόρπες (παραμάνες), η χρήση των περονών στην ένδυση περιορίζεται, είναι όμως, δημοφιλής στη διακόσμηση της γυναικείας κόμμωσης και τη στερέωση της περούκας, η χρήση της οποίας αποτελούσε αγαπητή ρωμαϊκή συνήθεια. Οι περόνες των μαλλιών (hairpins) ήταν κυρίως οστέινες, καθώς το έλαιο των μαλλιών προκαλούσε διάβρωση στις μεταλλικές, άποψη που επιβεβαιώνεται από τα ευρήματα της Νικόπολης, όπου οι περόνες από οστό κυριαρχούν.

Η τοποθέτηση της περόνης στην ταφική θήκη, χωρίς καμία πρακτική χρήση, έγινε αποκλειστικά ως νεκρική προσφορά και μαζί με τα γυάλινα αγγεία για τη φύλαξη αρωμάτων και ελαίων, δηλώνουν το γυναικείο φύλο της νεκρής. Το υλικό κατασκευής και η εκλεπτυσμένη κεφαλή της περόνης, σε συνδυασμό με την επιλογή της καύσης, μίας αρκετά δαπανηρής ταφικής διαδικασίας, φανερώνουν την υψηλή κοινωνική και οικονομική θέση της οικογένειας της νεκρής.

Σήμερα, η περόνη εκτίθεται στην αίθουσα Β του ΑΜΝ, στην ενότητα της έκθεσης «Ιδιωτικός Βίος»
Δείτε το έκθεμα του μήνα στη Συλλογή